Kwa heri Same, mt. Meru here we come!

Gister was het dan zover, gedag zeggen tegen Same en alle mooie (en minder mooie) momenten die we daar hebben beleefd. Afscheid is toch altijd weer lastig; je raakt onbewust gehecht aan alles, hoe gefrustreerd je om sommige dingen ook bent geweest. Elke keer dat ik bijvoorbeeld 2 pannekoeken bij het ontbijt bestelde, ze heel overtuigend oke knikten, en met 1 of 3 aan komen zetten. Of alle keren dat ze naar onze kamer belden dat de room service klaar was (alsof je dat moest komen ophalen?) terwijl het voor de buren bedoeld was...

Het was een kort weekje in het ziekenhuis, met woensdag als laatste dag. Dolgelukkig waren ze met mijn restanten mondkapjes en handschoenen (bedankt Gea!), spatbril, pennen en steriele naalden. Ik dolgelukkig dat ik ze kwijt was; weer heel wat ruimte over in de backpack! Dacht ik tenminste, bij het inpakken blijkt dat toch tegen te vallen haha. We maakten ons klaar voor ons laatste ritje naar Moshi (taxiritje wel te verstaan, nu we de bussen vermijden na het ongeluk). Totdat we verrast worden door 2 Nederlanders; 1 van de weinigen die we in Elephant Motel hebben getroffen. Erg aardige mensen, hun dochter heeft ooit ook een tropencoschap in het ziekenhuisje van Same gelopen waardoor ze alles wisten over het bijzondere leven in dit ziekenhuis. Daarnaast kwamen ze vaker in Tanzania omdat haar broer er woont, wiens vrouw weer de schoonzus van boer Wim is (volgen jullie het nog? ;-)) Toevallig moesten zij ook richting Moshi, of wij misschien mee wilden rijden? Dat hoefden ze geen 2 keer te vragen! De leukste rit tot nu toe wel te verstaan ('Dirk, stop even, hier kunnen de dames net eventjes een prachtige foto van de Kilimanjaro/die schattige marktkraampjes/die koeien op de weg/steenoventjes tussen de palmbomen maken!'). Heerlijk vroeg komen we na de gezellige reis aan in ons inmiddels vertrouwde hotelletje.
Deze vrijdag werd benut om lekker van de zon te genieten, maar is voor mij vooral een belangrijk dagje omdat ik de laatste versie van mijn onderzoeksvoorstel voor de wetenschappelijke stage heb ingeleverd. Hoewel ik er in de vorige blogs niet over had verteld (nogal saai voor jullie), ben ik er afgelopen tijd toch vrij veel mee bezig geweest. Meteen kreeg ik vrijdag een mail terug dat het goedgekeurd is, heerlijk gevoel dus! In februari kan ik dan aan de slag met het onderzoek in het UMCG, wanneer ik compleet uitgerust terug ben gekomen na onze laatste weekjes op Zanzibar! ;-)

Morgenochtend begint onze klim aan de mount Meru, met zijn 4500m de 2e grootste berg van Tanzania. We hopen op helder blauwe dagen (die hier niet heel uitzonderlijk zijn;-)), zodat we een mooi uitzicht hebben naar beneden en bovenal op zijn buurman (de Kili) met zonsopgang.
Zodra Lisanne en ik afgepeigerd en met blaren op de voeten beneden terugkomen in de bewoonde wereld, is het al 1e kerstdag. Kerstavond zullen we dus op de berg doorbrengen! Vervolgens spenderen we 2e kerstdag en Wouters verjaardag in Moshi, zodat we kunnen skypen, om de 28e aan ons 8-daagse safari-avontuur te beginnen!

Langzamerhand worden ook hier de kerstbomen met alle bijbehorende versieringen (lees: kitcherige flikkerende blauwe/gele/groene/rode lampjes op scheve, half kapotte plastic bomen) uit de kast gehaald. In plaats van een piek, staat helemaal bovenop een lichtgevend kerstmannetje die aan 1 stuk door jingle bells zingt. Zo komen we, onder het genot van een Kilimanjaro biertje, toch goed in de stemming!

Als we na de beklimming en safari weer in Moshi zijn, zal ik het volgende verhaaltje plaatsen.

Voor nu wil ik jullie allemaal een hele fijne kerst toewensen, en alvast een heel gelukkig, mooi en gezond 2014!


Liefs uit Tanzania