Alles went...

Het laatste weekje in het ziekenhuis breekt alweer aan, de tijd is echt voorbij gevlogen hier! Afgelopen weken in het ziekenhuis waren niet heel veel anders dan die ervoor. Met daarin prachtige momenten, maar ook hele trieste belevenissen. Zoals je de ene dag een ernstig ziek kindje met malaria ziet opknappen voor je ogen, zo sterft er de volgende dag weer een baby aan een longontsteking. Het verschrikkelijke daaraan was dat het patiëntje al een ruime week zo ziek was en niet reageerde op (en zelfs verslechterde onder) de medicatie. Een breed beleid wordt bij vrijwel elk kind ingezet; 3 verschillende antibiotica, anti-malariamedicatie en als het aan bepaalde scores voldoet ook nog anti-tuberculosemedicatie). Het frustrerende is dat we een week eerder al vroegen waarom het kind niet werd overgeplaatst naar het ziekenhuis in Moshi, waar ze veel meer diagnostische en therapeutische middelen tot hun beschikking hebben. Dat was absoluut nog niet nodig aldus de arts: we proberen gewoon 3 andere antibiotica (hoezo resistentie in de hand werken?) en kijken morgen weer. Na 7 dagen en ca. 9 antibiotica later, is het kindje overleden... Gek genoeg weet je inmiddels dat dingen hier zo gaan en hoewel zo iets ergs in Nederland meteen in alle krantenkoppen zou staan, het went.

Ook kwamen we erachter dat er een echo apparaat staat in het ziekenhuis, die nooit wordt gebruikt! Vertelde de radioloog ons tenminste. Een mooie kans om deze te gaan introduceren op de Maternity Ward, leek ons. Lisanne en ik hebben beide tijdens het gynaecologie coschap veel kunnen echoën, en op deze manier kun je de grootte en ligging van de foetus veel beter bepalen dan met de hand. Daarnaast signaleer je ernstige afwijkingen, zodat de overleden Siamese tweeling uit het vorige verhaaltje geen complete verrassing was geweest...
Toen we dit mooie idee aan de arts voorstelden, vertelde hij ons dat de zwangeren vrijwel allemaal een echo kregen; puur toeval dat dit de afgelopen 5 weken dat wij er waren niet is gebeurd! Jaaa ja;) heel toevallig werd het deze dag ook uitgevoerd, met als resultaat een spoedkeizersnede van een tweeling.
Afgelopen week lag het ziekenhuis verder aardig vol door een ernstig busongeluk hier, waarbij ik me verwonder hoe de meeste mensen het er levend vanaf hebben gebracht als je het in elkaar gevouwen 5x over de kop geslagen krot ziet... Gelukkig geen busritjes meer voor ons!

Nog een ontdekking; Gedurende de eerste weken, waarin wij steeds maar op de afdeling wachtten tot de arts kwam die er visite zou lopen, vroegen we ons al af waar ze toch eigenlijk na de overdracht allemaal bleven. In plaats van 9u, waarop de visite hoort te beginnen, startten we altijd ergens tussen 10 en 13u. Totdat we er op een ochtend achterkwamen dat ze gewoon uitgebreid zitten te koffie drinken en samosas eten (een heeeeeerlijk snackje trouwens) in de 'kantine'. En alle patiënten (èn coassistenten;-)) maar wachten. Gelukkig zijn we hier inmiddels ook aan gewend, voor zover dat kan tenminste.

Vrijdag lijkt een rustig dagje te worden, totdat er een jeep komt aanrijden met 20(!) meisjes, varierend van 3 tot 16 jaar, uit een dorpje vlakbij Same. De politie had ontdekt dat er in dit dorp aan vrouwenbesnijdenis werd gedaan (gelukkig verboden in Tanzania, hoewel nog 15% van alle vrouwen dit wordt aangedaan!). Alle kinderen werden dus meegeloodst naar het ziekenhuis voor medisch onderzoek. Hierbij werd er gekeken of het meisje besneden was en zo ja, in hoeverre. Helaas waren ze op jonge leeftijd al stuk voor stuk toegetakeld... Gelukkig kunnen ze nu degene oppakken die het hebben gedaan. Deze meisjes hebben er niets meer aan, maar hopelijk gebeurt het vanaf nu niet meer in het dorpje.

Afgelopen weekenden hebben we doorgebracht in Moshi. Meteen de eerste vrijdag ben ik geslaagd voor een prachtige nieuwe camera, heel fijn! We waren samen met Angela, de verpleegkundige uit Tilburg, erg gezellig! Eerst weer een spannend busritje (wat we dus na het zien van de gecrashte bus dinsdag voortaan uit ons hoofd laten) om de rest van het weekend lekker te genieten van Italiaans eten, zwembadje en de leuke winkeltjes. Zaterdag heb ik via skype toch een klein beetje Sinterklaas met de hele familie mee kunnen vieren (wat ik voor het eerst in mn leven moest missen!), erg leuk :-).

Dit laatste weekendje in Same gaan we nog even genieten van al het mooie hier, en ons intussen langzaam voorbereiden op de beklimming van de mount Meru volgende week. Intussen hebben jullie thuis de kerstboom waarschijnlijk alweer staan en de kerstliedjes op; wij hebben hier totaaaal geen kerstgevoel zo in de brandendezon haha. Heel gek, maar ook bijzonder om eens te ervaren.
Voordat we gaan bergklimmen zal ik nog een klein stukje schrijven over de laatste week hier.

Ik vind het echt enorm leuk om al jullie reacties/appjes/mailtjes/facebookreacties te lezen! :-)


Liefs,
Marjolein